Σημειώσεις ενός μετανάστη
Κάθε Δευτέρα, η στήλη αυτή θα είναι ένα μικρό βήμα για την ιστορία ενός μετανάστη που θέλησε να ζήσει και ζει στην Ελλάδα. Ο Μοχαμάντ Βαχέντι και ο Χάλεντ Τάχερ θα την επιμελούνται και θα παρουσιάζουν τις ιστορίες. Ο ένας είναι πρόσφυγας, ο άλλος έχει την ελληνική ιθαγένεια.
“Ποτέ ξανά φασισμός”
Είμαι κοινωνικός διαμεσολαβητής και δουλεύω σε μια ΜΚΟ στον Aγιο Παντελεήμονα. Τους τελευταίους μήνες έρχονται λιγότεροι άνθρωποι στην οργάνωση λόγω των επιθέσεων των ναζί και της παρουσίας της αστυνομίας, και αυτό με στεναχωρεί ιδιαίτερα. Από τότε που ξεκίνησαν οι επιθέσεις, οι αστυνομικοί έρχονται στον δρόμο μας καθημερινά και όποιον σκουρόχρωμο βρουν τον σταματούν. Είχαν μάλιστα χτυπήσει με ρόπαλα δύο μέλη του προγράμματος.
Τους βρήκα κι εγώ μπροστά μου. Μου ζήτησαν χαρτιά και τους είπα ότι δουλεύω εδώ. Με άφησαν να περάσω. Λίγο αργότερα άκουσα φωνές έξω από το παράθυρο. Κοίταξα, είδα τους ίδιους αστυνομικούς, οχτώ αν θυμάμαι καλά, και μια κοπέλα με πολιτικά. Είχαν τα χέρια πάνω στα όπλα σαν έτοιμοι για μάχη! Φοβήθηκα. Με κοιτούσαν πολύ άγρια. «Εχεις χαρτιά, ρε;» μου φώναξε η κοπέλα. «Πριν από λίγο δεν τα ελέγξατε;» απάντησα. Εφυγαν. Πέρασαν οι ώρες και εγώ όλη μέρα τούς σκεφτόμουν. Πώς μπορεί έξω από τους τοίχους να επικρατεί το μίσος και μέσα η αλληλεγγύη;
Ημασταν σε προγραμματισμένη συνάντηση. Την ώρα που μετέφραζα, ακουστήκαν απ’ έξω φωνές πολλών ανθρώπων. Είχαμε συζητήσει ότι υπάρχει περίπτωση να επιτεθούν και εκεί. Δεν ξέρω, αλλά μάλλον από τον φόβο μου άκουγα «Αίμα – τιμή», «Η Ελλάδα στους Ελληνες» και τα συνηθισμένα συνθήματα των ναζί. Φοβήθηκα, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Στην αίθουσα που έκαναν μαθήματα ελληνικών ακούστηκε σαν να τρέχουν και σκέφτηκα ότι προσπαθούν να κρυφτούν. Οι υπόλοιποι δεν είχαν καταλάβει τίποτα. Ανάμεσά τους μια μητέρα και ένα μικρό κοριτσάκι τριών χρόνων από το Αφγανιστάν. Το κοιτούσα και σκεφτόμουν πώς να το αρπάξω και να τρέξω, μην το χτυπήσουν.
Ρώτησα μια συνάδελφο τι κρατάνε οι έξω και μου είπε κόκκινες και μαύρες σημαίες. Αλλη συνάδελφος, χλομή και φοβισμένη, έσκυψε και μου ψιθύρισε ότι δεν θέλουν να μπουν μέσα – απλά φωνάζουν συνθήματα και θα φύγουν. Ο θόρυβος όμως δυνάμωνε. Δεν άντεξα. Φοβόμουν, αλλά ήθελα να δω αυτούς που με μισούν. Ζήτησα συγγνώμη και έτρεξα έξω. Είχαν έρθει κάποιοι αλληλέγγυοι και φώναζαν «Ποτέ ξανά φασισμός». Συγκινήθηκα. Ηθελα να κλάψω από χαρά. Τους κοιτούσα με περηφάνια. Φώναξα κι εγώ: «Ποτέ ξανά φασισμός».
ΠΗΓΗ: http://www.efsyn.gr/?p=26468
Σημειώσεις ενός μετανάστη
Κάθε Δευτέρα, η στήλη αυτή θα είναι ένα μικρό βήμα για την ιστορία ενός μετανάστη που θέλησε να ζήσει και ζει στην Ελλάδα. Ο Μοχαμάντ Βαχέντι και ο Χάλεντ Τάχερ θα την επιμελούνται και θα παρουσιάζουν τις ιστορίες. Ο ένας είναι πρόσφυγας, ο άλλος έχει την ελληνική ιθαγένεια.
“Ποτέ ξανά φασισμός”
Είμαι κοινωνικός διαμεσολαβητής και δουλεύω σε μια ΜΚΟ στον Aγιο Παντελεήμονα. Τους τελευταίους μήνες έρχονται λιγότεροι άνθρωποι στην οργάνωση λόγω των επιθέσεων των ναζί και της παρουσίας της αστυνομίας, και αυτό με στεναχωρεί ιδιαίτερα. Από τότε που ξεκίνησαν οι επιθέσεις, οι αστυνομικοί έρχονται στον δρόμο μας καθημερινά και όποιον σκουρόχρωμο βρουν τον σταματούν. Είχαν μάλιστα χτυπήσει με ρόπαλα δύο μέλη του προγράμματος.
Τους βρήκα κι εγώ μπροστά μου. Μου ζήτησαν χαρτιά και τους είπα ότι δουλεύω εδώ. Με άφησαν να περάσω. Λίγο αργότερα άκουσα φωνές έξω από το παράθυρο. Κοίταξα, είδα τους ίδιους αστυνομικούς, οχτώ αν θυμάμαι καλά, και μια κοπέλα με πολιτικά. Είχαν τα χέρια πάνω στα όπλα σαν έτοιμοι για μάχη! Φοβήθηκα. Με κοιτούσαν πολύ άγρια. «Εχεις χαρτιά, ρε;» μου φώναξε η κοπέλα. «Πριν από λίγο δεν τα ελέγξατε;» απάντησα. Εφυγαν. Πέρασαν οι ώρες και εγώ όλη μέρα τούς σκεφτόμουν. Πώς μπορεί έξω από τους τοίχους να επικρατεί το μίσος και μέσα η αλληλεγγύη;
Ημασταν σε προγραμματισμένη συνάντηση. Την ώρα που μετέφραζα, ακουστήκαν απ’ έξω φωνές πολλών ανθρώπων. Είχαμε συζητήσει ότι υπάρχει περίπτωση να επιτεθούν και εκεί. Δεν ξέρω, αλλά μάλλον από τον φόβο μου άκουγα «Αίμα – τιμή», «Η Ελλάδα στους Ελληνες» και τα συνηθισμένα συνθήματα των ναζί. Φοβήθηκα, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Στην αίθουσα που έκαναν μαθήματα ελληνικών ακούστηκε σαν να τρέχουν και σκέφτηκα ότι προσπαθούν να κρυφτούν. Οι υπόλοιποι δεν είχαν καταλάβει τίποτα. Ανάμεσά τους μια μητέρα και ένα μικρό κοριτσάκι τριών χρόνων από το Αφγανιστάν. Το κοιτούσα και σκεφτόμουν πώς να το αρπάξω και να τρέξω, μην το χτυπήσουν.
Ρώτησα μια συνάδελφο τι κρατάνε οι έξω και μου είπε κόκκινες και μαύρες σημαίες. Αλλη συνάδελφος, χλομή και φοβισμένη, έσκυψε και μου ψιθύρισε ότι δεν θέλουν να μπουν μέσα – απλά φωνάζουν συνθήματα και θα φύγουν. Ο θόρυβος όμως δυνάμωνε. Δεν άντεξα. Φοβόμουν, αλλά ήθελα να δω αυτούς που με μισούν. Ζήτησα συγγνώμη και έτρεξα έξω. Είχαν έρθει κάποιοι αλληλέγγυοι και φώναζαν «Ποτέ ξανά φασισμός». Συγκινήθηκα. Ηθελα να κλάψω από χαρά. Τους κοιτούσα με περηφάνια. Φώναξα κι εγώ: «Ποτέ ξανά φασισμός».
ΠΗΓΗ: http://www.efsyn.gr/?p=26468
Σημειώσεις ενός μετανάστη
Κάθε Δευτέρα, η στήλη αυτή θα είναι ένα μικρό βήμα για την ιστορία ενός μετανάστη που θέλησε να ζήσει και ζει στην Ελλάδα. Ο Μοχαμάντ Βαχέντι και ο Χάλεντ Τάχερ θα την επιμελούνται και θα παρουσιάζουν τις ιστορίες. Ο ένας είναι πρόσφυγας, ο άλλος έχει την ελληνική ιθαγένεια.
“Ποτέ ξανά φασισμός”
Είμαι κοινωνικός διαμεσολαβητής και δουλεύω σε μια ΜΚΟ σ
